Ana Şiiri - Ahmed Özer

Kol açıp kanat geren Sessiz emir
Sadakatle geçen ömür
Şahsında iffet abidesi
Uğrunda gözü kara
Korkusuzca ölür
Sabır yüklü elemler
Bedenini bağlasa da
Ruhunda nefes gibi hür

Dirlik hülyası
Biz olmanın bitmeyen rüyası
Hatırlıysa ana
Sürer bereket
Memnunsa
Vaadidir YARADAN’ın cennet

Güneşli günde
Sessizlik
Izdırap denizinde
Can kurtaran devsin
Hayattan düşmeyen azminle
Beşikteki nesillerin bile zihnindesin
Baba yürekli cihangirliğinle
Bir de yıkılmaz surlarda sevgilisin

Fanidir sonu nedir bilmesin
Geçer dediğin ömrün
Son hecesindesin
İyi bilirim
Duvarlar ardında kopan
Her ateşli kavgayı
Gölgenle söndürensin

Kimse sevemez ana gibi
Ruhu suretinde
Gül yüklü tebessümleri
Hasreti azap diyarı
Yürekte büyüyen
Dağlarda bile gürleyen
Ana ocak sevgisidir
Sofra halkasıdır
Birliği yaşatır
Olmadığında başlatır