Ana! Şiiri - Zakir Atasever

Kendî’n den kendine uzanan yolda,
Îlâh’î nizamı kurduran ana.
Kâînat kudretle vaaar olduğunda,
Alem’î sevgiyle yoğuran Ana.

Rahmanın ayrılmaz asıl parçası
Allah’ın yaratan esma hüsnası
Mutlak’ül mutlakın mana esası
Zâtından sıfatı olduran Ana.

Yaradan’ın Râhimîyet tarafı
Kuşatmıştır sağı solu etrafı
Bismîllah’ın aslı özü esası
Însan-ı Kâmîl’i doğuran Ana.

Ol emrinin nidasında kendi var
Kıyl û kaal’e karşı çekilen duvar
Oldu Rahmanını tamamlayan yar
Bî ismi Allah’ı oldurtan Ana.

Âdeme dayanan şeceresiyle
Gönüller fetheden tatlı sesiyle
Îlahî planda vazifesiyle
Âdemi cennetten kovduran Ana.

Evladı of dese kalbi ağırır
İncitme gönlünü gökler yarılır
Kıymetin bilmezsen dünya dağılır
Gönlüne cîhanı dolduran Ana.

Yavrusu doğarken sütünü içer
Verdiği edeple doğruyu seçer
Rahmân’a giden yol Rahimden geçer
Rahîmde Rahmân’ı bulduran Ana.

Âdem’e verilen kutsal emanet
Kendinden kendine gelen keramet
Hamuru asalet özü merhamet
Şevkatle acıyı durduran Ana.

Yokluğu insana tattırır acı
Yaralı gönülün merhem ilacı
Zâkir’in sultanı başının tacı
Babada Râhmânı bulduran Ana.