Ana Şiiri - Mahmut Semen

BEN ANAYIM, ANA!

Bir öğrencim vardı
Adı Jiyan
Gülünce
İnan
Bulutlara rağmen
Güneş doğardı

Ağaçlar çiçek açar
Buzlar erir
Tohum çimlenir
İlkbahar gelir.

Gülünce Jiyan
Sen buna inan

Bu gün son günü Okulun
Karneleri verildi öğrencilerin
…
Kaptı elinden
Karnesini rüzgar

Ardına verdi Jiyan
Yakaladı,
Al kurdelesinden karnesini
Duymadı o an
Yüklü mü yüklü
Tankerin korna sesini

Çarptı Jiyan’a.
Durdu,
Şoför kaçtı

Karnesi havalandı
Tekerlekler altında
Jiyan kaldı

Küçük büyük toplandı
Toplandı

Geldi şehrin belediyesi
Can kurtaranı İtfaiyesi

Ağırlık çoktu, halatlar koptu

Bi doktor geldi ve karar verdi
“Ayağı kesmek son çare! dedi

Epey uzakta
Bir anne çok hızlı
Hızlı koşmakta

Durdurdu onu polis
“Dur, nereye be kadın? ”
Nereye nedir adın?

“Çekilin!
İzin verin,
Annesiyim Evladım! ”

Jiyan diye haykırdı!
Sanki dünya sarsıldı
Büyük-küçük ağladı
Yürekleri dağlandı
İnan ki
Yağmur yağdı

Tankere bir el attı
Sağ eliyle kaldırdı
Sol el, Jiyan’ı aldı.
Ağızlar açık kaldı
İnsanlar dona kaldı

Tuttu, Polis kollundan:

Sen gerçek misin? Nesin
Söyler misin? be kadın.

Kucağında Jiyan, haykırdı o an

“Ben anayım. ANA! ”
Sen ne sandın,
Bi söyle BANA?