Ana Şiiri - Abbas Paksoy

Rab'bim yaratmış, bizi ne güzel.
Anayla evlat, böyle ne güzel,
Yaşadığımız dünya, ne güzel.
Ama, bizde kader yokmuş ana.

Sevdiklerimiz, kaldırıp attı.
Dost dediklerimiz, hiçe sattı.
Umudumuz, bizleri aldattı.
Hayal’imiz, boşa gitti ana.

Baş’ımızda, kötüler dolaşır.
Çile’ler, öz’ümüze ulaşır.
Nereye gitsek, bela bulaşır.
Biz, böyle, ne hale düştük ana.

Zalimler dolanır, kış’ımızda.
Bir kusur arıyor, kaş’ımızda.
İlla, mikrop çıkar aş’ımızda.
Yazımız, böyle yazılmış ana.

Güzel dünyada, bir gün görmedik.
Al gül’ler açtı, varıp dermedik.
Zevke dalıp, bir sefa sürmedik.
Ömrümüzde hiç, gülmedik ana.

El gün gördü, bizse, boran dolu.
El yorgan örttü, bizse, kıl çul’u.
El saf altın tarttı, bizse, pul’u.
Rab'bim bize, böyle verdi ana.

Anlatmakla, bitmez dertlerimiz.
Biz kovdukça, gelir bit’lerimiz.
Sorsak konuşmaz ki, et’lerimiz.
Paksoy'um, daha ne desin ana.