Ana Şiiri - Sevinc Arzulu

Bilmezdim yağışlı,çenli olacaq
Qerib gölde üzen sonalı dünyam.
Sanırdım hemişe menli olacaq,
Terk edib getmez ki analı dünyam.

Alqışlı,dualı-senalı anam,
Bes sene qarğışı kim eyledi,kim.
Ağ saçı boyalı,henalı anam
De,neden olmadın bextine hakim.

Varlığın qelbime sevinc bexş etdi,
Yoxluğun könlümü qaraltdı,getdi.
Sensizlik semama keder neqş etdi,
Ferehin yolunu daraltdı,getdi.

Hayana gedirim,gözüm axtarar
Senin yoxluğuna sıxılaram men.
Lal könlüm bir parça dözüm axtarar,
Geriye boylansam,yıxılaram men.

Beni terk etmezsen heç vaxt,sanırdım,
Biz niye ayrıldıq,ayrıldıq ana.
Hicranın özünü bezen danırdım,
Şipşirin röyadan ayıldıq,ana.

Ölümü yaxına qoymaz idin sen,
Bes ne tez dostlaşdın onunla,söyle .
Bu gözel heyatdan doymaz idin sen,
Xain dost tek seni apardı böyle.

Adını çekende,bilirsen esir,
Hesretden çatlayan dilim-dodağım.
Düşmüsüm kedere ebedi esir.
Qara çiçek açar yaşıl budağım.

Apardın özünle,seninle getdi
Ömrümün en gözel,xoşbextlik çağı.
Tek ölüm sevindi:vüsala yetdi,
Gözlerim yaş tökdü,könlümse ağı.