Ana Şiiri - Derya Güven

Ayşe yavrusunu arıyordu
Soğuk limanın sessiz kumsalında
Neredeydi Onun Fatma’sı
Gözü gibi baktığı kızı neredeydi
Neredeydi Ayşe’nin Fatma’sı
Dalgalar kumsala vururken
Feryat ediyordu Ayşe
“kızım” diye bağırarak
ağlayarak,
neredeydi Fatma
neredeydi o mavi gözlü çocuk
Ayşe’nin elinden bir şey gelmiyordu
ağlıyordu kumsalın sessizliğini bozarak
ona meydan okuyarak
peki neredeydi Fatma
bir ana yüreği dayanır mıydı buna
bir anne çocuğundan ayrı kalabilir miydi
onun sıcaklığını hissetmeden
onun anam diyişini duymadan
rahat eder miydi içi bir annenin
rahat eder miydi Ayşe ananın içi
nerdeydi Fatma
kentte bir tek o yüreği acılı
o gözlerinden kan damlayan kadının sesi vardı
dalgalarda sonradan Ayşe anaya eşlik etmişlerdi
neredeydi Fatma
bir anda uzaktan bir ses duyuldu
Ana diye bağırıyordu bir çocuk
Bu çocuk
Bu mavi gözlü çocuk
Fatma’ydı bu çocuk
Koşarak,nefes nefese hiç durmadan ilerliyordu anasına
Sırf ona ana demek için
Sırf onu bu kabustan uyandırmak için
Ortalık birden aydınlandı
Ayşe ana gözlerini açtı
Başında mavilisi vardı
Anam diyordu
Geldim diyordu
Ben hiç gitmedim diyordu
Kabustu, her kabus gibi bu da bitti diyordu
Buradaydı Fatma
Buradaydı Ayşe’nin mavilisi
Peki Ayşe ana mavilisi olmadan ne yapardı
Yaşayabilir miydi onsuz
Dayanabilir miydi bu acıya
İçinin kanaması durur muydu ömrünce
İlk gün eline almıştı mavilisini
Ardından öpücüklere boğmuştu onu
Hastalandığında bir saniye olsun ayrılmamıştı başından
Ben yedim diyerek yemediği lokmayı kızına yedirmişti
Ben okuyamadım sen okuyacaksın diyerek hizmetçilik yapmıştı
Ele boyun eğmişti
Azar işitmişti
Ama mavilisini okutmuştu
Kendisi yerde yatıp onu döşeğe yatırmıştı
Yaşlı bedenine rağmen ayazda kendi kalmıştı
Tir tir titrerken Fatma’nın bedeni
Kimseye söylememişti tek bir laf
Kimseye şikayet etmemişti
İnsan kızından şikayet eder miydi?
Bir ana yavrusundan vazgeçer miydi?