An, Zaman ve Elenora Şiiri - Muharrem Abut

Bana an'ı değil, zamanı anlat Elenora.
An'ı herkes biliyor.
Fakat zaman...
Zaman öyle değil;
Zaman sahipsiz akıyor;
An yaşanıyor, zaman geçiyor Elenora!

Bak dışarda kar yağıyor, saatlerdir bitmeksizin.
Pencerenin önünde oturuyorum;
Bazan dirseklerimi dayayıp peteğe,
Bazansa okul çocuklarının çiçek olduğu gibi,
Ellerim göğsümde birleşik ve masumca.
Lakin üşüyorum Elenora.
Bu çok zor biliyorum,
Bilmiyorsun;
Üşümezken üşümek nasıl bir kimsesizlik?
Fakat ben üşüyorum Elenora,
Üşüyen sokak kedileri, köpekler
Ve en az parkları mesken tutan evsizler kadar;
Ve onlarla beraber.
İçime işliyor bilinmezliği hislerimin.

Zaman sahipsiz akıyor Elenora.
Tutup bir yerinden, yakalayıp;
Şakaklarıma ak düşmediği günlere hapsetmek istiyorum;
Sinsi ve kirli bir elin,
Henüz duvarlarda aşkı lekelemediği zamanlara...
Aşkı piç ettiler Elenora!
Oysa ben daha seni görecek,
Bilecek, tanıyıp sevecek,
İlan-ı aşk edecektim.
Ama aşkı hiç ettiler Elenora.
Sosyal pazarlarda alıp satıyor,
Hatta trampa ediyorlar şimdilerde;
Birini alıp ötekini veriyorlar.

Dışarda kar yağıyor Elenora.
Hemde saatlerdir ve bitmeksizin.
Üşüyorum...
Aşkı kanatlarından vurdular;
Aşkı diyorum, kanatlarından vurdular.
Hani kanatsız uçmaktı ya aşk!
Artık hiçbir aşk, hiçbir aşığını uçurmuyor.
Bir ben uçuyorum Elenora,
Bir sen uçuruyorsun beni.
Lakin benimse kalbim kırık.

Ama benim bütün ümidim,
Şu dışarda yağan kar Elenora;
Bütün ümidim bu;
Acaba diyorum bu sabah uyandığımızda;
Yani biz,
Yani senle ben.
Yani bütün insanlık.
Üzerini masumiyetin örttüğü,
Tertemiz bir dünyaya uyanmaz mıyız?
Zira zaman hâlâ aşksız akıyor,
Çünkü aşkı kanatlarından vurdular;
Ve hiç ettiler Elenora...