An ve Ana Şiiri - Ali Özkan Asafoğulları

Belki de cenin halinde ölmek iyiymiş!
Falanın dölü, fistanın dölü olmak yerine
Günyüzü görmemek,
Uterusun içine dönmek,
Fetüs olamadan sönmek,
Hatta döllenmemek daha iyiymiş…

Oysa;
Babası olmayan çocukları ‘piç’ sanırdım ben…
Hayat koca bir hiçmiş, dipsiz bir boşluk!
Bir solukta gelmiş ve geçmiş…
Mutluluk yalnızca bir lahza sarhoşluk…
Tez ayıltılan…

Benim kalbim sızlıyor artık
Cendere kıskacında canım çıkacak
Varlığıma sebep olan da aynı
Yokuşuma, yok oluşuma ayna tutarak…

Sahi;
Göbek bağı kesilince mi biter analık?
Yoksa
Sütten kesilince mi?

Bilenler, bilirler;
Sinsi bir ağrıdır ana sevgisi…
Sızıyı dindirmez cümle ilgisi
Aklıma düşünce
‘Koklanmayan saç, okşanmayan yanak’ bilgisi…
Kıskaç sıkılaşır… Pres ağırlaşır…
Küçüle küçüle… Ezile büzüle… Un ufak olur gönlüm!
Bir kez daha yıkılır ömrüm…

Ki bilirim ben…
İyi bilirim;
Yar sevdası ezadır yiğide ama
Tarifsiz cazadır kanayan yara…
Varlıkla yokluk arası, yaşayan ana…
Yaşanan an’a…

Sahi;
Göbek bağı kesilince mi biter analık?
Yoksa
Sütten kesilince mi?

Oysa;
Babası olmayan çocukları ‘piç’ sanırdım ben…
Hayat koca bir hiçmiş
Ve…
Bir solukta gelmiş ve geçmiş!

Antakya, 8 Şubat 2020
Ali Asafoğulları