An Vardır! Şiiri - Yahya Kesici

Hayatın nağmeleri işte!
Gülmek, eğlenmek.
Bazen üzülmek.
Üzüntünü belli etmemek bazen!
İçin, için yaşamak her şeyi.

Doğruların için bazen yanlış yapmak.
Bazen sıra dışı olmak!
Ya da ben olmak!
Kendin olmak.
Beni yaşamak.
Ben i kendin gibi yaşamak!
Benden/Nefsimden gelen denetlenmiş duygularımla beni yaşamak.

Geç var mıdır?
Yarın olacak mı?
Ya yorulmak!

Belki yorulmak vardır?
Belki bezmek, usanmak vardır?
Ama “an” vardır.
Yaşadığın zaman vardır.
Dün yoktur artık.
Sadece “an” vardır. “Anı” yaşamak vardır.

Hayatın nağmeleri işte!
Çağırırlar seni!
Yahya, Yahya diye.
Bakarsın sağına, soluna, gözetlersin!
Uzaktandır bağırış.
Çağırılma uzaktandır.
Sonra bir el sallanması görürsün.
Sesin sahibidir sanırsın.
Gülerek el sallamaktadır sana!
Seni son bir kez bulmuş gibi!
O, anını yaşamaktadır.
Ona doğru gidersin.
Sonra başka bir ses duyarsın.
Araba sesi, korna sesi, fren sesi!
Ya da bir insan sesi!
El yoktur artık.
El kaybolmuştur.
“An” kaybolmuştur.
Hâlbuki sende el sallamaktaydın ona!
Sen de “anını” onunla yaşamaktaydın.
Sonra bir doğrulma, bir kalkış görürsün.
Koşmak istersin.
Koştukça yaklaşırsın.
El yoktur ama çaba vardır.
Kalkmaya bir uğraş vardır.
Görürsün.
Garipliği görürsün.
Aslında bir gerçeği görürsün.
Bu kez sen el sallarsın.
Bu el başkadır.
Bu el yardımdır.
Bu el seni gördüm dür.
Bu el candır asıl.
Anlar bozulmuştur artık.
Yeni anlar, yeni zamanlar olmuştur.
Ah dersin o zaman!

Hayatın nağmeleri işte!
Gitmek istemezsin, o gelir sana.
Gelmeyi o istemiştir.
Emirdir ona.
Seninle konuşmayı özlemiştir.
An içinde sana anlatacakları vardır.
Kader değil mi bu?
Sebepleri belli olan kader!
Başlangıçta benim bilemediğim, senin de bilmediğin!
Sonra ikimizin de bildiği kader.
Yaklaştıkça şoförün gördüğü kader!
Öyle olmasını isteyen yoktu!
Sebepler kesişmişti bir defa.
Sonuç ona rastlamıştı.