An(lama) dım Şiiri - Ümit Öztürk

iniltili bir yaz akşamının ışıldayan ayına kaptırdım kendimi
gündüz güneş doğar diye
doğmamış bebeklerin ağlama sesleri kulağımda
çınlarken hayat nerde diye
beklemek neye yarar şu durgun yaşamda
dursanda akar hayat bilmediğin diyarlara
ne sen gideceksin uzaklara,
neden ben gelecem dizinin dibine
gökyüzü sonsuz bir adres
kaybolduk içinde hayat misali
ne sen göreceksin beni yar
nede görüşecez senle
belki unuttum gülüşünü
sana dair ne varsa
git gelme uzaktan yanıma
ben yokum hayat denen bu oyunda
aşksızda yaşarım
sensizde
yeter ki unut deme bana
unutamam yanan ateşte