An-karib-iz-zaman Şiiri - Mehmet Sani Özel

bir cümle vardı aklımda,
eğilip kalktıkça hayal perdelerini zorlayan
gözüm İrem duvarlarından sarkan salkımda
öyle kimsesiz, öyle mecalsiz ve çaresizimki
bir yere yakışmayan, siluetimle suskun
lime lime ruhum, zamanın çarkında

mayası toprak, mayası balçık, kırk iki kişi
zaman ve mekan mefhumundan ari, seyrüseferde
kırkın iki fazlasından biri ben, diğeri muallaktaki kişi
yeryüzünü yurt edinmiş, bilahereleri yaşıyorlardı
büyük bir iştahla yiyor, çekirgeler başakları
kemirgen kelimelerse iyimserliğimi
ifk hadisesi gibi öksüz, sütre süreç
bilemiyorum, görebiliyor musun?
kimin yüzü güleç?

bir sabun köpüğünün kaderini paylaştığım hayatın içinden
kullanılmış esvaba, zamanın çizdiği kırışıklıkları anımsa da bak!
isterim ki gönlünü gönlüme koy, sol tarafın benden yana, benim yanımsa
ve vahdeti vücud, vâhid-i İtibarînin damarlarındaki kan, benim kanımsa
Meryem’e sordukları gibi sor; ey felan, bunca nevalelerde kimden?
öyle bir haykırayım ki, esma azade olsun, çıksın içimden
Sıbgatullah. On iki çeşme akar, gözündeki mimden
Buyursun desinler şimdi, kim kimden?

bir cümle vardı ya akıllarda, efkâr-ı âmmeyi irdeleyen
mir'at-i mücellada bahtı silik, hor düşe kalka ilerleyen
sonra ona, sayhanın bir yerinde, yed-i beyzâ dokundu
yedi yerden aynı anda, Ezanı Muhammedi’ye okundu
onurlanmaya sıralandı üçler, beşler, yediler ve kırklar
hemen peşi sıra, gönülden gönlü kırıklar
ve halelerinde nur-feşan, kadim ırklar
an-karib-iz-zaman, biz o iki kişiydik
saflar tutulduğunda, husuf küsufa
enbaşte ne varsa hepsi kıyamda

külli enamın kursağında, uçsuz bucaksız vaha
ve “kün fe yekün” emrine nazır, sidrei münteha

Ahsen-i Takvimin husulüdür, derdest oluş
başlar, secdeden semaya doğrulduğunda
kaç kişi, kalbindeki sonsuzluğun farkında?

Not: Bu metin bir şey-mey ittifakı ürünüdür.

26.04.2009