' An-Kara, Ah Ankara! Şiiri - Sevim Yakıcı

ZUHAL YILDIZI: Akşamın suskun saatlerinde ağlayan zühre! Ümidin; saçlarından çalarken en ücrâ ağıtları giden gitmiştir heyhât! Bir kadın düşmüştür çığlığıyla gecenin diyetine şerha şerha. Ankara; içinde halâ bembeyaz dua... Şahittir gözyaşıyla nefes alan sokakları dizindeki çocuk yaralara! Aşk ağacına ömrünü armağan eden yaprak fedakârlığında; nezaket. Rüzgârın önünde gül yaprağından ince duran ve direnen heybet. Sevda ateşine kanatlarını sunan kelebek. Artık elleri de ağırdır O’na ve durmaksızın yazıp yorulan elleri külfet... O hâla; zamanın ihânete vuran yanlarının incinecek olma korkusuyla solmaya aday bereket! Fecrin Hacı Bayram’a bakan yalnızlığında boynunu uzatır bir kadın yağlı urgana. İntihar eden cesedi, kıyamaz sevdasına. Her akşam göğe uzanan ruhu arşınlar uykuya dalan vakitlerin seyrinde ıssız kaldırımları. Her fecir bir kadının eyvâhı sararan anları sarar. “Akıl Cibril’i yakınlık Sidre’sinde; güçsüz ve acizdir.” Diyen şairin sesi hüzün hüzün çınlar! “An” ın karanlığında Ankara susar, kar da yanar ar da. Sevda kuyusunda tebessüm. Sabır ve tevekkülle beslenen dirayet. Aktin hebasında hikmet. Alın-yazısında kıyamet. Baş tâcı edilen çiledeki heybet. Bir yudum ümit, bir akşam hayret! Katre’den deryaya uzanan muhabbet. Gözlerinden sevdayı hüzünlü bir beste gibi akıtan Argülü! Ahının ateşi suları yaktığı müddetçe gökler yıkanmaz, yağmur ıslanmaz. La tahzen!