An-ı Seyyale Şiiri - Mehmet Hazin

nasıl gelmişse öyle
zekamdaki karma
çamur gibi yahut bir kil tozu
nefsimdeki tedenni
ruhumdaki sersemlik
aklımın gevezeliğiyle
dilimin lal ağzımın kurumuş
fakat o dane bundan daha konuşkan
göz bir pervane hem ateşte dönüyor
ayak ve eller her dem fuzuli
bir mucize lakin günaha meyilli
bir başki gövdeden ayrı, bir kalp
zulmetin karanlığında bile görünmez daha siyah
bu eşya bu fiil hem bozuk ham kafiyesiz
hem kifayetsiz hem kıyafetsiz
astarsız hem çok perişan ruh şaşkın
çok aciz bir vucud çok iradesiz bir kalem
ayakta bir elif suretinde görünen işte insan
eğilip bükülürken bir kelime yaşarken bir satır bir sayfa
ya çok manasız ya çok uyak
ya güneşin rengine renk katmış
ya aynı aksini parlatmış ya gelip sönmüş bu ışık
nur dedikleri sade bir parıltı değildi
nurani olan her eşyaya renk veren gösteren bu göz
güneşten aldığı ziya misal herşeyi var eden ruh eden
hemde benzemeyen bir şeye nisyan bu insan hem hatırdan
bedbaht hatırlamaz hatır saymaz kendini hazırlamaz
sehvin kazuratından sehiv, tashih eder o öğretir.
nasıl gelmiş öyle yazılmış ve yansıtmış nasılsa hal