An Gelir Konuşamaz İnsan

An gelir konuşamaz insan,
Boğazında toplanır kelimeler,
Bir nefeste hepsi çıkacakmış gibi,
Yutkunsa yutkunamaz,
Konuşmaya gücü yok,
Kelimeler ağır belli ki,
Dile gelse söylenmez,
Kulağa girse durmaz.
Sessizlik çöker böyle gecede suyun üstüne,
Yaprakları hışırdayan ağacın altında,
Kelimeler geçer insanın aklından.
Daha bir sessizlik çöker geceye,
İki kürek sesi yırtar sessizliği derinlerden.
O kadar sessizdir ki insan
Ve gece karanlık,
Ağaç dışında kimseler fark edemez olanları.
Bir şeyler fısıldamak istercesine,
Yapraklarını hışırdatır ufacık rüzgarda.
İnsan insanı nasıl anlamazsa,
İnsan da ağacı anlamaz o anlarda,
Rüzgarın ona taşıdığı dalgaları da,
İnsanın insanı görmediği gibi,
Görmez gece kuşunu, ağaç üstünde dikkatle ona bakan,
Hemen yanında koca gözlerle yatan köpeğini de.
İnsan sağırdır, kördür çoğu zaman,
Hep başkalarını kör, sağır görürken;
Hep başka gözler görsün ister,
Konuşmadan duysun başka kulaklar…