An Gelir Şiiri - Erdem Uzunoğlu

An gelir
Bir üveyik kanatlanır yüreğinden gökyüzüne.
Kaldırıp başını ardı sıra bakarsın,
İçini tarifsiz bir huzur kaplar
Sebebini anlayamazsın.
An gelir
Bir çiçekle konuşurken bulursun kendini,
Kaldırımda kedilerin başlarını okşarsın,
Aynadaki yabancıyı tanıyamaz,
Başkasını görmüş gibi şaşarsın.
An gelir
Dünya farklı dönmeye başlar sanki
Güneş bedenini değil ruhunuda ısıtır
Esen rüzgarla el sallar sana ağaçlar
Kuşların neşeli şarkılarını duyarsın
An gelir
Kopar zihninde en deli fırtınalar
Sağılır geçmez sandığın o yaralar
Kaybolur üzerinden tüm kara bulutlar
Ruhundaki hafiflemenin farkına varırsın
An gelir
Ay daha bir güzel döker denize saçlarını
Artık ıslatmaz bedenini yağan yağmurlar
Zamanın sokağında hep kuru dolaşırsın
An gelir
Bir umut filizlenir gözlerinden
Kurumasın diye göz yaşlarınla sularsın.
Kaybetmekten korkarsın bulduğun hazineyi
Yüreğinin en mahrem köşesinde saklarsın.
An gelir
Anlarsın hayatın gerçek manasını
Çöllerden döner Mecnun,
Bulmuştur artık Leylasını.
Köklerinle toprağı daha sıkı sararsın
Sadece nefes almaz ,
Ölümüne yaşarsın.