An Geldi ve Attila İlhan Öldü...

Bir söz üstadını kaybettik
Sisler bulvarında yitirdik
Gözyaşlarımız içimize akıyor
Kelimelerin son perdeyi oynuyor
Parmaklarında hala imgeler coşuyor

Ben sana mecburum demiştin
Biz sana mecburduk oysa
Adını mıh gibi çakarak yüreklere
Hoşçakalın dedin sevenlerine

Dersaadette sabah ezanları yine okunacak
Güller çiğ çiğ ağlayacak
Bülbüller resmi yas ilan edecek
Şiir dostları kapkara elbiselerini giyerek
Uğurlayacak ustayı sonsuz yolculuğa

Birçok giden
Memnun mu yerinden bilemem
Ama bilirim dönmüyorlar gittikleri yerden

O çok sevdiğin Paris sokakları
Kafeleri,kadınları
Ve bir de İzmir'in eksik kızları
Arayacak senin gözlerini

Gittin ama tunçtan heykeller bıraktın bizlere
Atatürk'ün Türkiyesi'ne
Duruşunla,kaleminle

Koskoca eserlerine bakacaklar hayranlıkla
Gür sedanla bıraktığın mirasına
Sahip çıkacak Cumhuriyet gençleri

Sen kabrinde rahat uyu usta
Düşman çizmesine ezdirmedik bu toprağı
Ve çiğnetmeyeceğiz asırlarca...