An Bu An Şiiri - Enver Özdil

Kar, bora fırtına gelse ne yazar.
Şu kısacık ömrüm boralı geçti.
Doktor, ilaç, sargı, melhem ne gezer.
Günler kara, yürek yaralı geçti.

Ne baba ocağı, ana kucağı.
Şimdi hazan oldu, bozuldu bağı.
Delikanlılığın en tatlı çağı.
Saçlar biryantinli, taralı geçti.

Duygular sıkıldı mengene ile.
Rızık pay edilir ferfene ile.
Bir tutulduk arsız çingene ile.
Kalbur, gözer, elek sıralı geçti.

Ne çocukluk bildik, ne delikanlı.
Ne evlilik bildik, ne de nişanlı.
Bazen memleketli bazen yabanlı.
Cüzdanı boş, eli paralı geçti.

Kim kazana kim gönene dediler.
Bir arslanı sığınç etti kediler.
Hem ciğeri hem arslanı yediler.
Uzun kuyrukların kralı geçti.

Kendi göbeğini kendi bağladı.
Bazen sustu, bazen coştu çağladı.
Nefsi idam etti, yürek dağladı.
Şan şöhret yanından turalı geçti.

Neler geldi geçti dünya hanından.
Kimi önden güler kimi sonundan.
İşe bak ki hepsi senin önünden.
Başı eğik, yüzü karalı geçti.

Alın teri dedi azla yetindi.
Namussuzla mücadele çetindi.
Kırk beş yıllık ömür Enver’e şimdi
Gün bu gün, an bu an süreli geçti.