An Şiiri - Şair Bektas

durup durup gitmelerine alışkın olduğumu
sanma; ki kurtulduğumu yaralardan
bir gün ışığı tükeniyor avuçlarımda
birgün yorulduğumu duymadan,
içerlemeden solmuş renklere
daha yeni bir hevesle savruluyorum
yarım kalmış düşlerime...

her akşam düşme noktasında; ben
yitik mısralardan tutunuyorum
ne sabah olunca fakirliğimi biliyorum,
ne de akşam kuşlarında yorgunluk telaşımı
bir sözde kahrolan...yitik mısraları...
göz kapaklarımın içine uğurluyorum
düşlerimin yarım kalmışlığını
sessiz dudaklardan duyuyorum...

yalnızlık düşmanca bir ses olurmuş; sende
dururmuş felaket sularının hükümranlığı
yıkıntılar arasından uzanırsam gökyüzüne
bir işaretten sonraki bekleyişi bulurum
o dokunulmayan yüzünü seyrederken; sende
umuda yürüyen yorgunluğun telaşı olurdum

terkedilmiş bir adresin yolculuğunda
an olur kendimi seyrine adadığım
solmuş renklerin akislerinde bulurum
güneşin dokunamadığı beyaz karlar
an olur mazinin toprağına gömülen
bir adresin yolculuğunda kapanan kapılar
yitik mısraların ardından savrulur gibi
an olur bir düşme noktasında durur
bir düşme noktasında duran,an olur...

karanlıktan ürktüm,üşüdüm karanlıkta,
ayaklarım yürüyor,tükeniyor ayaklarımda,
yollarım kapanıyor,kapanıyor yollarımda,
bir adresin yolculuğu bir düşme noktasında,
kalp yorgunluğu göz kapaklarımda,
yıkıntılar arasından,yarım düşlerime,
dilim varmıyor,sözlerin nihayetine...

en soğuk rüzgarınla savrulsa bedenim
senin nefesinle karanlıktan ürktüm,
ayaklarımda tükendi umut,diyebilir miyim?
yolların sonu bir başlangıca,başlangıç sana
tekrar çorak topraklardan,yeşil vahalara,
gönlümün ılık sularına,akabilir miyim?
yıkıntıların gri gölgesinden uzanarak
aşkın mabedinde yine seni bulabilir miyim?