Ân Şiiri - Sinan Karadaş

Çaydan bir yudum alıyorum...

Dalıyorum yine uzaklara
Oysa tüm yaşananlar şu an karşımda
Yaşanmayanlarla savaşıyor
Tıpkı çocukların oyuncak kavgası gibi
Asabi ve hüzün dolu gözleri

Uzatıyorum elimi kaybolup gidiyor
Dilek tuttuğum yıldızlar gibi

Çaydan yine bir yudum alıyorum...

Öptüğüm kızlar geliyor yamacıma
O narin ellerini tuttuğum
Sıkıca sardığım belleri geliyor
Oysa hepsiyle aynı hayallerimiz vardı
Tenlerinde nefesim dolaşacaktı

Ve dönüyorum sağıma kaybolup gidiyor
Uyanınca unuttuğum rüyalar gibi

Çaydan bir yudum daha alıyorum...

Kapıyorum gözlerimi çaresizliğime
Bırakıyorum kendimi karanlıklar içine
Ve Muhammed'i görüyorum
Hayatının son baharını bana ayıran Muhammed'i...
Tanrı'nın şefkatini benimseyen Muhammed'i...

Yaklaşıyorum... Dönüp ardını gidiyor
Tıpkı geri gelmeyecek zaman gibi

Ve çaydan son yudumu alıyorum...

Hayatımın belki ilk belki son günlerine dalıyorum
Benim için dökülen yolları görüyorum
Ve beni bekleyen toprak damı
Çıkılacak dağları basılacak sarayları
Görüyorum üzerime atılacak toprakları

Sonra yaşam isteğim yavaşça bitiyor
Tıpkı bardakta biten çayım gibi...