An Şiiri - Neyzen

An geldi titredik kar yağarken varoşlarda…
Varoşlardı bizim kaderimiz zaten.
Lükslerimiz yoktu bizim şiirlerdeki gibi.
Deniz de yoktu ki bizim doğduğumuz yerlerde,
Biz hiç martılara simit atmadık mesela.
Yosun kokulu sahillerden,
Güneşin batışını izlemedik dakikalarca.
Korkarak yaşadık biz aşkımızı.
An gelirde yakalanırız diye korktuk.
Yanlış yapmaktan,saçmalamaktan.
Sahi biz birde birbirimize dokunmaktan çok korktuk,
Belki gören olur diye…
Çocukça yaşadık biz aşkımızı,
Eğer ağlarsak avutan olsun diye…

Ama kimse mi avutmadı bizi
Yoksa birbirimize dokunurken mi yakalandık bilmem.
Serseri bir mayın misali patladık aniden.
Ansızın ve hiç fark etmeden imha olduk bir gece.
Bir gece sustuk birden karşılıklı,
Konuşamadık ve ilk kez aşkımızı anlatamadık birbirimize.
İhanetlerin arasından ilk kez birbirimize baktık.
Ve galiba tebessüm ettik biraz,
Biraz da somurttuk isteksizce.
Ama hiç değilse saati umursamadık,
Zamanı problem etmedik,
Saatlerin durduğunu varsaydık.
Sadece bir geceliğine…

Anların kurbanı olduk belki de…
Belki bir gemi gibi torpido çarptı aşkımıza sol tarafından.
Sessizce batıp gittik biz…
Adını bile bilmediğimiz herhangi bir denizin herhangi bir körfezine.
Ama biz ölürken hayatımızı gözden geçirmedik öyle başkaları gibi.
Son anlarımızı boş işlerle harcamadık
Gözlerimizi birbirinden hiç ayırmadan,
Zamanı, ölümü ve nefeslerimizi hesaplamadan,
Korkmadan, utanmadan yaşadık aşkımızı ölmeden önce…