Amsterdam İstasyonu Şiiri - Kamil Aydemir

amsterdam istasyonunu seyrediyorum
köprünün yanıbaışında
insanlar dolaşıyor insan çölünde
genelde yanlız
bazıları da bulmuş
kendilerine bir eş
insanların saçları
ay ve yıldızsız gece
ormandaki ağaçlar gibi
boyları irili ufaklıca
gözleri yağmura gebe olmayan bulut
gözleri sonbaharı yememiş yaprak
gözleri keleklikten kurtulmuş zeytin
ve amsterdam istasyonunda
insanlar kardeş

taksici avını bekliyor
insanlar kuyruğa girmiş trenvayı
bıyıkları yeni terlemiş
karakafa bir genç
insan çölünde
tam yenme zamanı gelmiş
kiraz dudaklı
güneş saçlı kızın
dudağına yapışmış
deneyiminr, e deneyim ekliyor

martılar becerikli olta
daldırdığında gagalarını suya
boş çıkarmıyorlar dışarıya
karnını doyuranlar
mutluluk türküleri yayıyorlar ortalığa
bense özlem yüklü
amsterdam istasyonunda
köprünün yanıbaşındayım
gözlerim burda
usun geziyor istanbul'da

her dakika başı
insan yemiş tren
hareket ediyor gideceği yöne
amsterdam istasyonundan
eksilmiyor insanlar yine
koşuşuyor her biri bir yana
anılarına dalanlar
kapıp bir köşeyi
asılıyorlar biralarına
birileri çiçek almış bekliyor
vermek için gelecek sevdiklerine
mutluluğa koşan
mutluluktan dönen
dıştan gülüp içten yanan
her çeşit insan var
her renkten
esrar içen
cep biçen
benim gibi bir günlüğüne
amsterdam'a uğrayıp geçen

amsterdam istasyonunda
köprünün yanıbaşında
suya yüzüm düştü
ve anlımdaki kalın çizgiler
bu izden akan kayıklar
değiştirmeyip rotasını
sılaya gider
b e n s i z

amsterdam istasyonunda
insanlar konuşuyor ayrı dilden
yok tanıdığım içlerinde
hepsi başka ülkeden
türkiyeliler de vardır içlerinde belki
onlarda mutlak başka ilden

insan çölü amsterdam istasyonu
her milletten insan var
aralarında ne kavga
ne savaş
madem kardeşçe yaşıyabiliyor insanlar
ne gerek var öğleyse
silaha
sınıra

kaldırın dünya'dan
silahı sınırı
dünya olsun amsterdam istasyonu
sorana söyleyin
türkiyeli
(yok yok dünyalı)
bir toy ozan istemişti bunu