Amrit Kumbha Şiiri - Abdi Kadir Birinci

Sonsuzluğa uzanan ellerim

Unutkanlığa alışkın değil

Ve bağışlanmaz sokakların

Yüzüme yansıyan kirli yüzü

Mis kokulu parfümlerin

İstem dışı haykırışları

Enseme bir tokat gibi indiğinde

Hala uyanamazsam

Hiç ama hiç affedilmez

Girdaplara kapılan benliğim

Gözlerim ve kulaklarım

Yansımalarda yandı

Çırpınışlarım paradokslara emanet

Usanmadan hiç geceye

Sahipsiz kahkahalara sıçrayan

Sahte görüntüleri silemezsem

Adımlarım yarım kalır.

Dağlar yollarımı gözlüyor

Belli belirsiz işaretler salıyor

Bilinmeyen ufuklara

Ay geceyi deliyor güneşe

Jüpiter tüm hışmıyla parlamakta

Satürn boynu bükük halesini çiziyor.

İşte ben!

Güneş, ay, jüpiter,satürn

Beşli majör.

Artık sözüm geçmiyor genç kızlara

Saçlarım birer birer ele veriyor sırrımı

Yansımalar esrarını çözüyor

Zaman varlığını zaman vahşetini

Zaman hayalini yıkıyor.

Sarhoşluğuma.

* Amrit Kumbha: Eski Hindu inanışına göre ölümsüzlük iksiri