Amorfatik Yalnızlık Şiiri - Zeki Nurçin

benim berduş yalnızlığım
keder içmiş sarhoş hüznüm
neyimi beğendiniz de aşk gibi yapıştınız bana,
sizi taşıyamaz başık kırık düşlerim.

denizine küsen kaç martı sevebilmiş bataklığı
kaç akşam batmış günün karnına
kaç sessizlik ömürden büyüktür
kaç hüzün batmış kendi yalnızlığına?
beynimde uçuşup duran cümleler birbirlerine çarptıkça
ucuz imgeler satın alırım
evrenimde zaman zaman şiir panayırlarının kurulması bundandır
kovulmuş imgeler sokağında
titreyen düşlerimi hırsına yenik gülüşümden ayırırım.
ustayım bir yerden sonra,kendimin ustası,ucuz düşler ustası
bozarım beynimi,bir tarafımda saklısın
onarırım,sancım izine raslayamamamdır
ağlarım,sızarım kendimi içtikten sonra
uçsuz bucaksız bir romanım
ve içmeyi bildikten sonra kendimi
en keskin şarabım, sarhoşunum.

ironik bir küfür gibidir düşlerime mezar kazışım
amorfatik biraz,yalın ve saf hali sensizliğin
denizini karada arayan bir gemi gibi
bedenini arayan bir yürek gibi
ya da çivi gibi sökülürken yuvasından
yanisi anlamların cirit attığı mekanlardan
boy verecelk zamanlardan
eksilmeyecek insandan yana kazanmaktır her aşkın hayali.
benim berduş yalnızlığımın
keder içmiş sarhoş hüznümün benimle olan savaşı gibi.