Amok Koşucusu Şiiri - Nalân Yıldız

Bir damla kan,
dudaklarının kenarından
İçindeki soğuk küle damlardı
Her güldüğünde...

Kanadı acılanmış
Bir güvercin ağlardı sesinde
Hüznü yüzüne bulaşmıştı
Yüzü hüznüne...

İkimiz de biliyoruz Tanrım ikimiz de...

Olgunlaştıkça
Ölgünleşiyor insan
En olgun hali
En acılı hali
En bilge hali
En insan hali
O yüzden bu kadar ölüm kokuyor?

“Alzeimer” umuduyla can çekişen mumlar
Bilir sırrını,
Yalnızca unutmayı dilerdi
doğumgünlerinde.
Yazılanları unutan bir kara tahta
Kadar bilmek,
Ötesini silmek isterdi
Olmadı.

İkimiz de biliyoruz Tanrım ikimiz de...

Sessizliğin içindeki gürültü sonrası,
beyaz ses...
Bir uyku hali ve sonsuz uyanış...
Yokoluş yeniden doğuş.
Ve insan
Teri ve kanı üstünde kurumadan
Son nefesini veren amok koşucusu

İkimiz de biliyoruz Tanrım
İkimiz de biliyoruz
Onca acıya değmezdi