Amnezi Şiiri - Serhat Karadumanli

Yaprakları sararmış bir deftere
kurşun kalemle çizilmiş yüzler
belli belirsiz...
Bir hüznün ırmağında yürüyen adam
elindeki al bayrağına sımsıkı sarılmış
hınçla yerken kendi etini hücre hücre
Bir de birkaç isim sisler ardında çekingen bakışlarıyla…
‘Ben sana demedim mi o kadar dişleme kendi etini’
dedi beyaz önlüklü
elindeki refleks çekiciyle oynarken...
Amnezi değil
unutulmakdır derdim.
Ben nasıl unutayım
ayrı kanları taşıyan kardeşlerimi
ilk sevileri
ardımdan ağlayan gözleri
tedirginlikle yolumu bekleyen
evine sofrasina buyur edenleri
Evet doğrudur unuttum adlarını
serçe parmağım bağlandığında bakır bir telle
çarmığa gerilmişken
Sımsıkı sarıldım sonra onlara hücremde
kimsecikler yokken...
Amnezi değil
unutulmakdır derdim beyaz önlüklü
Ben nasıl unutayım beni ben yapanları
Evet doğrudur unuttum ilk bisikletimi
uçurtmamı, önlüklü halimi
Unuttum bıçkın delikanlılık yıllarımı
İlk sigaramı, ilk şarabımı
yediğim ilk dayağı
Ama unutmadım beni ben yapanları
Sahil bulvarını, İnsuyunu, Gültepe yokuşunu
gecenin karasında ağaçların altında
tek gözü açık uyuyuşlarımı, sahra sökümünü
ve kurusıkı bir hayatla azrailimin üstüne koşuşumu...
Unutmadım dostum derken
yüreğimi cız eden bakışları
Dedim ya
Amnezi değil
unutulmaktır asıl derdim...