Amirim. Şiiri - Kaan Karaduman

Ne zamandır kafamda bunu irdeleyip duruyorum,
Neyi?
Ne kadar sabırsızsın!
Biraz beklesen her şeyi açıklayacağım sana,
Ama neredeyse vazgeçmeme sebep oluyorsun.
Ben kendim sabırsız olabilirim ama sen olamazsın, bunu kavramak bu kadar zor olmasa gerek diye düşünmeden edemiyorum,
Evet farkındayım fazla ukalayım.
Aslında değilim ama işte öyle,
Lanet olsun öyle görünüyor işte!
Bir ilişkiye yeniden başlamaya hazır mıyım?
Bu yeni ilişki beni ne kadar yıpratır, korkularımın önüne geçemiyorum,
O duvarı ise hiç yıkamıyorum,
Ben bile nasıl kurduğumu bilmiyorum, biliyor musun?
Ki ilişki demiyorum, ilişki başlangıcı diye somutlaştırıyorum sadece,
O kadar soyut ki kafamda…
Çünkü bugüne kadar ki her denememde başlangıçta takıldım kaldım.
Ve karşımdakiyle arkadaş kalmayı hiç beceremedim,
Beceremediğim gibi de kendimden uzaklaştırmak için elimden geleni yaptım.
Yanlış yapıyorum biliyorum.
Bağırma bana!
Ben buyum kendimi değiştirmem asla.
Tek yapmayacağım bu işte,
Çünkü içimde küçük bir canavar yetiştirdim ben,
Beni bile ele geçirmiş bir canavar…
Ben o canavar yüzünden çok şey kaybettim belki,
Beklide kazandım, bunu irdelemek için yaşım çok ufak biliyorum.
Ama kendimi kendimden başkasına irdeletmiyorum,
Bu hakkı onlara vermiyorum çünkü, onlarda görmüyorum.
Görüşlerimi ancak yaşım değiştirecek bunu da çok iyi biliyorum.
Madem bu kadar çok şey bildiğimi savunuyorum neden daha önce bir şeyler karalarken bu kadar ukala bir tavır sergilemiyordum?
Çünkü, sanırım biraz daha büyüdüm.
Anne bak büyüyorum ben artık bunu kabullenecek misin?
Yoksa sen yine benim ufaklığım mısın diyeceksin!
Biliyor musun anne bir oğlum olsa isterdim.
Adını küçük koymak.
İsterdim öyle,
Hem o zaman hiç büyümezdi,
Hem gözümde, hem isminde…
İsterdim işte…
Kimler kimler neler istemiyor ki.
Hayatımızın tümüne baktığımızda aslında ne kadar çok şey istiyoruz,
Doğuyoruz; süt istiyoruz.
Biraz büyüyoruz; oyuncak istiyoruz.
Biraz daha büyüyoruz; ev, araba istiyoruz.
Genç oluyoruz; aşk istiyoruz.
Belki de en imkansız olanı istiyoruz bu dünyadan…
Konumdan çok saptığımı fark ettim bir an duraksayınca..
Kaybettiklerim belki çok önemli kişi veya kişiler değildi,
Ama neticede onlarında duyguları vardı,
İçimdeki canavarın bunları bu kadar sömürmeye hakkı yoktu elbette.
Ama herkes gibi benimde içimde bencillik yaşıyor.
En sevmediğim ama bir o kadarda içimizde barındırdığımız…
Tam burada ne işim var dediğimiz anda bir olay olur ya hani,
Ben ona bayılıyorum işte.
Ne alaka deme şimdi, bu nereden çıktı da deme, deneme yapıyoruz burada aklıma gelenleri karalıyorduk hani.
İşte onu yapıyorum ama müdahale ettiğin için bölük pörçük oluyor,
Hı hı tabii göremezsin,
Kör numarasını da iyi yapıyorsun!
İnsanın iki ayrı karakteri olması güzel, kendi kendine konuşsa bile göze batmıyor işte.
Batıyor mu acaba?
Lan!
Sıçtık desene.
Her şeyi anlamış bunlar.
Amaaaaan, koy ver gitsin…
Dur dur, bir sigara daha yakayım.
Şu zippo dan çıkan sesi seviyorum, birde gazın kokusunu.
Hafif kafa yapıyor sanki!
Sana öyle geliyor!
Bana öyle gelen sana da öyle gelemez mi?
Hep kalp kırmadan yana çalışıyorsun farkında mısın?
Kalbin bir kere kırıldı diye neden hep böylesin ki!
…………..
Peki.
O zaman ben daha fazla rahatsız etmeyeyim…
Olay yerinden bildiriyorum,
Bir ölü, iki karakter var sayın amirim..
Nasıl?
Bir ölü, iki karakter var sayın amirim..
Tamam size kolay gelsin o zaman.
Amirim?
Defol git kafan güzel senin it herif!
Amirim!
Gece gec e dalga geçiyorsun benimle.
……………..

SAYGILARIMLA…
25/07/2011 02:40