Amirim Şiiri - Abbas Paksoy

Yarın, mizan terazi’si, kurulursa.
Gel diye, sol omzuna, vurulursa.
Yaptıkların, orda bir bir, sorulursa,
Kime, ne diyeceksin, söyle amirim.

Emrinde, zavallı, âcizane kul’um.
Yapmayasın sakın ha, bir kul’a zulüm.
Giyersin ahrette, ateş’ten tulum.
Kimden, af’ın dileyeceksin, amirim.

Toplanır, mahşer’de, buradan giden tüm kul.
Orda yoktur, kimseye verecek, bir pul.
İyilikten gayrı, olmaz, serecek çul.
O da, buradan gidiyormuş, amirim.

Heveslenirsen, bu dünya’nın ses’ine,
Yüklenirsen, nefer’inin ense’sine,
Günahla varılmaz, arş’ın gölgesine.
Orda, bana hak diye gelme, amirim.

Hakk’ın adalet’i, Hazreti Ömer’di.
O da, anne’sinin süt’ünü, emerdi.
Amirlik, sizlere, çarkıt bir semerdi.
Yük’ü taşımak, kolay değil, amirim.

Eğer uyarsan, içindeki şeytan’a.
Gidersin, cehennem’deki, kordan han’a.
Sakın ha, söylemedi, demeyin bana.
Paksoy’un, sözünü, dileyin amirim.