Âmin Şiiri - Ayşe Sevim

Beni yanlış ağacın altına gömdüler
bir hayvan mezarlığında çürüyorum

körleri korkutan bir karanlıkla dağlanıyor gözlerim
tövbe ordusu dudaklarımı kılıçlarıyla temizlemeden öldüm
çünkü öldüm
çünkü şiir babamdı ve amin derken bile
kulu olmamı istedi kendimin.

Rabbim kalbimde pazarlar kuran şeytanların
tezgahları evlatlarımdır
o evlatları rüzgarla boş, hırıltılarıyla kazınsın derim
derim kazındıkça
yarasaya kendini izah edecek güneş
ama öldüm
kurşuna dizildikten sonra gelen af telgrafı gibi kalbim
kalbim
sana nasıl yabancı kalabildim?

Rabbim beni kendimin tanrısı olmaktan koru
kime bakarsam bakışlarımı sen tamir et
kime söz söylersem sözlerime sen dokun
ama biliyorum mezarlıkta uzamayacak gölgem
tırnaklarım ve saçlarım ve düşüncelerim büyümeyecek
yine de bir şeyin üstünü örtecek toprak

Rabbim o nasıl kendinden emin olacak