Amele Yorgunluğu Çöktü Üzerime

Yüreğimdeki ağrılı sancıları
Yaşam tünelinin zulasına sakladım
Suskunluğum
Senelerin kuytu anlarına ağladı
Dökülmedi gözlerimden yaşlar
İçimin karanlık mahzenlerinde tortu tuttu
Küf biriktirdi hep yarınıma

Her şafak da
Bilinmezliğime gün doğdu
Oksitlenmiş küflerin ağılarında
Dağlandı benliğim

Zaman
Geçmişimin soykasını an be an önüme yığdı
Spastik çocuğun hayat anlayışıyla oyalandım güne
Kızıl ufkun kızıl anlarına Çingene düşleri kurdum
Sokuldum gün bitimi katıksız ekmeğin sinesine

Karanlık geceler
Ağır kanmalı hastaların sancılarında geçti
Gökyüzüne doğan her ay
Sustalısını soktu böğrüme
Döşümde sancılar birikti

Ne zamanı çözebildim ne de zamana sığınabildim
Uykusuz anlarımı bağladım köstekli saatin akrebine
Suskun gecelerin zehrinde gizlendim

Hayata yorgun duruşlarım
Gecekondu sobalarında tüttü
Kurum bağladı ötelerime
Amele yorgunluğunda çöktüm hep esen rüzgârlara
Eğreti kurulmuş iskeleler yıkıldı üzerime

Hayatın kirli döşeğine uzanırken
Hiç yağmurla yıkanmadı üzerimdeki mintanım
Kirli nefeslerin ellerinde soludu sigara katranına bulanmış akciğerlerim
Ve
Hep yalnızlığımın anlarında uykuya kapandı gözlerim

Ey ceylan gözlüm
Seneler önce göğsüme mıhladığım yüreğimi
Yerinden sökecek ne vardı

Şimdi
Ne sana nede kendime anlatabilirim hayatı
Yerinden sökülen asırlık ahşaplar bir daha mıh tutmaz
Estikçe rüzgâr doğdukça üzerine gün lime lime dökülür yerlere
Ve sessizce karışır topraklara