Amele Şiiri - Rahim TAŞ

Amele

Gün doğmadan doğuyorsun ufuktan
Sokaklarda ışıyorsun amele
Karanlıkta engellere bakmadan
Ekmeğine koşuyorsun amele

Omuzunda kazma ile küreğin
Ellerinde dünden kalma böreğin
Kamyon gelir kenarına direğin
Binemeyip düşüyorsun amele

Aldırmadan üstündeki çullara
Merhametli davranırsın kullara
Yarın yine kazılacak yollara
Sen hala taş döşüyorsun amele

Aşın peynir kuru ekmek arası
Keyif verir varsa pancar şırası
Tenin yanık belli güneş karası
Terleyerek pişiyorsun amele

Ne olacak çocukların okulu
Damı akar odalar küf kokulu
Pencereler camsız naylon takılı
Düşündükçe üşüyorsun amele

Kader saydın her gün çile çekmeyi
Kazancına alın teri dökmeyi
Aldığında zeytin ile ekmeği
Kabarıyor şişiyorsun amele

Çoluk çocuk gayretini beğenmez
Küçük hepsi ellerinden iş gelmez
Kaşlar çatık suratları hiç gülmez
Kızıp karı boşuyorsun Amele

İsyan edip çekilirsin köşeye
Halsizlikten gidemezsin döşeğe
Benzetirsin kendini hep eşeğe
Yıllardır yük taşıyorsun Amele

Çalışırsın başkası yer nimeti
Alışkınsın sana düşer külfeti
Zam istersin az bulursun ücreti
Derler haddi aşıyorsun Amele

Emeğin çok gündeliğin az gelir
Ümidin çok sistem bir gün düzelir
Devlet deniz malı talan edilir
Bu düzene şaşıyorsun Amele

Ocak sönmüş yanmaz ateş ve koru
Boş tencere tamamlıyor dekoru
Vitaminsiz dimdik durma rekoru
Kıra kıra yaşıyorsun Amele…

6.8.2003