Amed Şehrengizi Şiiri - Şair Bilal Yavuz

Burası aziz Diyarbekir
Yarım kalmayan şehir
Yarım kalanların şehri
Naylon toplayan yavrularıyla
Körpecik serçe avuçlar
Nasırlı, kapkara aşınmaktan
Paslı, masum yüzlerinde
Kir tutmaz temiz gülüşler
Fahişe caka satar arabasıyla
Emekçi marabanın yanında
Ve dünyanın bütün ıssızlığıyla
Derin derin türküler
Yakar Dicle
Kırklardağı insanlığın yasında
Surlarımız karışmış bir kere
Suskun sırlara
Antik taşları bile çalınmışsa
Üşümek, naz etmek hakkıdır
Burası kadim Diyarbekir
Acısı tatlı
Balı zehirdir
İçinde binbir uzun hikaye
Küçük şeylerle mutludur canlar
Hırs uzaktır kapılardan
Samimiyetsizden haz almaz
Buralarda ihlaslı adamlar
İnceden dertleri
Sarıp sarıp tüttürür
Asırlar devirmiş hazin çınarlar
Nenoları yorgundur
Haloları hep durgun
Vurgundur gariban gencoları
Kıymetli bir güzelliğe
Özleri önem verir özelliğe
Kökleri Anzele'de
Karacadağ'dadır
Burası cesur Diyarbekir
Arslanların, kartalların kenti
Hayınlara tüm pençeleri
Amed'imi dünyaya sor
Japonya'dan Filistin'e
Meksika'dan Küba'ya
Pek sevilir pek bilinir yiğitliği
Özü, sözü Mekke'de
Ve Medine'dedir
Yüreğinde Kabe serinliği
Közünde Kudüs güzelliği
Ruhunda Gazze'nin
Müthiş vakarıyla
Barışın gülleri yetişir
Aziz şehrin bağrında
Selam aşkın can kalesine
Selam sana Amida