Amed Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

21 mayıs 2010 cuma
xxxx yıldızlı otelde 1001 nolu oda.
ah acılar tapınağının demir dikeni,
bu değildi sende yaşamak isteğim ey amed.
beni yaraladın sevginle, ez bırındarım.
oysa ne de güzel bardak tablasında,
cigara söndürdük seninle barda.
işte bendeki buydun ey gönlümün başkenti.
bendeki asiydin, kural bilmezdin,
varsa eğer usulünce çiynerdin, isyan ateşiydin.
zuhat'tın perver din ve de kulp.
t.c. nin her şeyine bir kulp takmaktın.
yumurtasına bile…
havadan alana indim göğe baktım.
nefes aldım dinledim,
mazlum doğmadın içime..
üç kibritle yaktım yüreğimi ya,
newroz olmadım.
surların istiridye kabuğun, sur için incindir.
peki ziyan gökalp’i nasıl çıkardın,
bu cevher kuyundan nasıl?
kendinden bu kadar utanan,
bu hale düşürenin kimliğine tapınan.
küllüyen hain.
oysa sana yüreğimi surlarına asmaya ya da,
qırıklarına satorlatmaya gelmiştim.
sur dibinde kör sevdalara düşmeye.
diclede kurbağa senfonisi bu halime,
çığlık çığlığa tam da tanıktı..
çürümeye inat yüreğimin diliydi.
ama sevdim içim yansa da,
sattığı mendili dili gibi dayatan kuto’yu.
sevmedim dört yıldızlı kerhane rahatlığını.
demir dikeni oldu uyutmadı gözlerimi,
"kendime uyuyamadım"
bir de belce yardan ayrı düşmeyi.
dert oldu içime diyar-ı bekir gerçeği.
keşke hayalimde, bugünle kalsaydın.
bir de ustam ahmed arif'in prangalar çürüten paslı hasretinde. 
ki, amed ariftir bende ustam.
şimdi boşaltılmış köyler gibi bedenim, aklım fikrim.
solumda vurmasan belce yar amed’de gebereceğim.
kulluğa kuyruk duruldu fuarda,
amed’in pala bıyıkları buruldu.
bir de düğünlük kıyafetlerini giyinmiş,
kitaplara görücüye çıkmış genç kızlar göründü.
deve gözleri, hazar mavisinin yedi rengi giysileriyle
baş döndürdüler.
bir tek kitaba olsun el sürmediler.
yüzü koyun artlarında bırakıp,
geldikleri gibi gittiler elleri bomboş.
eller akıllarının kör pencerelerine ışık olmadan.
içleri loş mu loş…
amed yine afyondan sarhoş,
yine karanlığa itiliyor kurtuluş…