Amca'ma Şiiri - Hulusi Emeksiz

gene tersten tersten esmeye başladı keder rüzgârı,
tomurcuk üzerine düşmeye başladı kırağı,
gönül hüzünlü,
acı ve elem son durağı,
yanık kalplerle yaşlı gözlerle
kaybettik amcamı!

benim kaderim olmalı bu düzen herhalde,
bütün sevdiklerimi kaybediyorum,
önce babamı, sonra amcamı,
söyle ulu tanrım
bu bir imtihan mı?

sokağımızda çınarlar bir devriliyor,
İyiler yolcu, kötüler hancı misali,
gidiyorlar, gidiyorlar,
yaka yaka, dallarımı kıra,
kötü kader,
amca’ma gelmiş sıra.

kim bilir belki de;
sizler çok mutlusunuz,
iki kardeş melekler kolunuzda,
cennette buluştunuz.

sormayın bizi,
ne bahçenin tadı var, ne bağın,
ne gülün nazı,
ne bülbülün neşesi,
öylesine kopuk ki,
birileri birilerinden,
hala kin ve nefret dolular,
hala kinleri ve nefretleri bırakmış değiller,
ne biçim bi’şey bu,
nasıl bi’şey ey allahım,
kendi memleketim de,
gurbette gibiyim.