Amasız Şiiri - Diyan Tarık

Ben sevdiklerimi, en çok yanımdayken özlüyorum
Hasret kalıyorum, seslerine, saçlarına
Hepsi birer inci tanesi, birer kelebek.
Yetmiyor dimağım, bilemediğim kelimeler.
Uzaktan bir ses ama zor duyuyorum türküyü
Mırıldanıyorum türküyü kendimce
Tanıdık geliyor ama çıkmıyor sözler, gelmiyor dilime
Yaktım bir cigara, elimde telefon, düşünüyorum
Her neyse
Daldım yine ben amansıza
Çıkamıyorum içinden
Süzülüyorum nehir misali
Yüzeyim sakin belli etmiyor
Bi görseniz derince, hızlı ve akıntılıdır bedenim
Gezerim ovaları
Uzak diyarlara giderim
Kah şahit oldum sevdalara
Kah şahit oldum ölümlere
Sırlarla doluyum yani
Her bakınıyor yüreğim, nerde en çok sevdiklerim
Anlasınlar istiyorum beni, ben konuşmadan
Sevsinler istiyorum beni, ben dilemeden
Benim kadar, en çok sevsinler
Gün olur nefes biter giderim
Hatırlanmak, akılda kalmak isterim
Acı verir mi bu sevenlerime!
Son dileğimden vazgeçiyorum korkuyla
Sevmiyorum üzmeyi...
En çok sevdiklerimi, en çok yanımdayken özlüyorum zira
Gittikten sonra bilmiyorum ne kadar kalırım akılda
Belki yine gelirim buralara..
Her yere can veririm damla damla akarım toprağa
Gel de çık içinden, toparla Diyan
Dik dur cesaretlen
Anlat kendini, ne kadar sevdiğini
Olsun, aç yüreğini sıkılmadan
En çok sevdiklerim anlasınlar nasıl sevilirmiş insan
Anlasın can, anlasın aşiyan...