Amara II Şiiri - Canan Al

Sıradan bir hayat dalgalarıma çarpıyor, Amara
Gün doğumunda külçe ağırlığında sarı
Renginde iyimser
Geniş zamanlarda vazgeçiyor yaşamaktan

Paydos ziline beş kala hayatı bir dişli makinesine takılıyor yaş(am) ın
Ölümcül olan o ses, karın doyurmaya buyururken işçileri

Amara, ünsüz insanlarız biz
Bu yüzden alfabede eksik yüzümüz

Midye kabuklarında seğirtir rakı bardakları
O kıyıda karşılıklı oturmalarda
Midyeci limon sıkar midyeye; biz hayatı sıkarız
Belimizdeki kemeri sıkmaktan beri, midemiz sırtımızla tanışık

Amara, güneşten mi aforoz edildin
Böyle yanık tenin; tenin böyle sarıesmer

İçimde kilometrelerce çöl uzanmış
Binlerce çocuk boğuşuyor çöplükte
İşp(ortacı) çocuklarım
Çoğu sokak kütüğüne kayıtlı; hayattan muaf

Bizim kaydımız Amara, iki defa tutulur
Biri düşünce ananın sancısından
Diğeri ölüme yolculukta
İki kütük arasında kaybolan renkleriz biz

Amara, hiçbir özrüm yok bu yaşama
Daha da çok alacaklısıyım

Korkma; rüzgarını yitiren kıyılarını yitirir;
Biz çok şükür ikisinden de muafız, Amara!