Amansız Bekleyiş Şiiri - Mehmet Gül

Akrep ve yelkovanın, 4’ ü esir ettikleri bir gecede
Ayrı düşmenin hüznü altında, sızlanırım bir köşede

Gönlüme, vuslat gününün bekleyiş sessizliği hâkim
Umut bu, hani olur da döner diye beklerim her daim

Gündüze küsüm uzun zamandır, beni gecelere sorun
Hemdert olduk onunla, ah bir gelse de bitse bu oyun

Kapanmışım içime, dışarıda ne olup bitiyor bilmem
Dünyam bir köşeden ibaret, öyle çıkıp da gezemem

Bak bir ses geldi aşağıdan, yoksa kapım mı çalıyor
Aman Allah’ım, dualar kabul oldu da, yâr mı geliyor

Bir heyecan ki üç beş inip merdiveni bakarım kapıya
Sarhoşmuş meğer; ümitlerim, bu defa da düştü suya

Bu amansız bekleyişin sonu, kaç baharadır bilinmez
Artık söz geçiremiyorum kendime, gözyaşım dinmez

Can bedenden azat olsa bile, sizlerden bir söz alayım
Sığ kazılsın mezarım da, yârin ayak seslerini duyayım