Aman Allah'ım Şiiri - Hanifi Kara

AMAN ALLAH’IM

Sanki yaratılmış, özel mi özel?
O nasıl bir kız’dı, aman Allah’ım.
Onun karşısında, mankenler ne ki
O nasıl bir pozdu, aman Allah’ım.

Çevrede olaşır, ünvânı, yâdı
Görünce vurulur, olsa da kâdı
Söylenen her kelâm, rûhu okşadı
O nasıl bir sözdü, aman Allah’ım.

Külümü havaya, savurdu sanki
Gönül teknesinde, yoğurdu sanki
Âdetâ pişirdi, kavurdu sanki
O nasıl bir yazdı, aman Allah’ım.

Âşıkların teni, aşk ile soldu
Onların gittiği, bir başka yoldu
Tadı damağımdan, hiç gitmez oldu
O nasıl bir kazdı, aman Allah’ım.

Dokudu sevdâyı, o bana yetti
Beklenmedik anda, ansızın gitti
Aşkın kuralların, bir bir öğretti
O nasıl bir nazdı, aman Allah’ım.

Âşıklar tanımaz, ne kota, debi
Züleyhâ’ya karşı, ne yapsın Nebi?
Daha yeni doğmuş, dolunay gibi
O nasıl bir yüz ki, aman Allah’ım.

Âdetâ röntgenle, baktı içime
Birden gözyaşlarım, aktı içime
Aşkın korlarını, döktü içime
O nasıl bir közdü, aman Allah’ım.

Aşkı ılık ılık, kalbime aktı
Çeşm-i şehlâ ile, bir kere baktı
Nazar şimşek oldu, âniden yaktı
O nasıl bir gözdü, aman Allah’ım…
Amandan da öte, YAMAN ALLAH’IM… !

27/11/’11
Hanifi KARA