Amade Pârende Şiiri - Hâmuşi Pârende

Yine gecelerden bir gece..

Donuk ışık ve soluk zaman, kalemimse tutuk
Sanki bu, üzgün gönlüme küskün ûsumun susu
Alıp ömrümü saldım üstüne aşktan bir nutuk
Sandı, kandı ve yandı yüreğim. Yalvardı: "Su, su! "

Su bilip mirâcı içti kana kana can kuşum
Eyvah! Boğulup helâk oldu içimde bir ümmet
Artık, gül kokan şaraba tamahkâr, hâmuşum
Anladım, gece sükûnlarında asli fâhamet

Fâhametim bir çift şemste acziyete kurbandır
Öyle bir nazar ki söndürür kutub kandilimi
Sanırsın bütün bir vücud şekle gelmiş nurdandır
Kesti, hasret yarasından damlayan kan, dilimi

Dilimi bağlasında yemin, gözlerim konuşsun
Baksınlar sensizlikle kokan etrafa bigâne
Sen ki bana inişi olmayan bengi yokuşsun
O yokuşu tırmanmak ise gâye-i yegâne

Yegâne olmak harcında her kelam, meram olur
Sâki karanlık, doldur eş' arımı kadeh kadeh!
İçilen her kadeh lisan-ı aşka selam olur
Semadaki yatağımı örter deryadan hargeh

Hargehim toprak olacak bir gün dolacak vadem
Bedenim börtü böceğin sofrasına amade
Sühanlarımdan bilecek aşkımı benî-âdem
Benden geri bir adım kalsın: "Hâmuş-i Pârende"

Vesselam..