Amaçsız Şiiri - Sevil Oymak

sevgimi yazacak,
yazdıklarımı adayacak
kimsem kalmamıştı
zaman buz kesmiş akmıyordu
parmaklarımdan geçerken zaman
ben de buz kesiyordum
yaşanmış onca deli dolu zamandan sonra
böylesine tek başına kalmak
kendime acımaktan öteye gitmiyordu
artık ağlayamıyordumda
zavallı halimle başbaşa
anıları dirilmekten başka birşey gelmiyordu elimden
her biri hortlamış anılar
beni içine alıp boğuyordu
kan ter içinde
yeniden buz kesmiş günlere uyanıyordum
en dayanılmaz olanıysa
artık eskisi gibi şehvetle yazamıyor
yazdıklarımı adayacak hatta okuyacak
kimseleri bulamıyordum
artık birilerini beklemekten vazgeçmiş
sadece huzurlu bir ölüm umuyordum

Sevil
15.10.2004 / Erzurum