Amaç sevgi ise her zaman vardım...

Amaç sevgiyse her zaman vardım…

Yokluğunda, kanımın sensizleşen rengini görebiliyorum. Ne sitem, ne bir isyandır bu duygu yumağı. Eksik olmakla tam olmanın ortasında dikenli bir hasrettir, yüreğime batıp kanatan.

O akan kanamı yoksa sivrilmiş hasrete mi tutkunum bilmezken, öldükçe diriliyorum sende. Tıkandıkça nefes aldığımın tanığıyım. Seni senin beni sevdiğin kadar sevmek istiyorum. Öyle ya! Sevmekle, sevmeyi bilmek başka başka. Ateşinde yanıyorum. Ateşinin içindeyken dışarıda yananları görüyorum. Bir parçan bende ise bir parçanda onda biliyorum. Yarattın yarattığını seviyorum. Arattın bulduğumu seviyorum. Bıraktın, beklemeyi seviyorum. Sakladın aramayı seviyorum. Neden hep susuyorsun? Konuşan konuşturan sensinde ben mi anlamıyorum. Durgunluğunu, dinginliğini hissediyorum. Sana ulaşmak yattığında geçiyor. Bu yüzden yarattığından vazgeçmiyorum. Bilirim! Sen güzeli yaratansın, güzeli aratansın. Yarattığını kolay bulmadım bırakmıyorum.

Söndü denilen yıldızların ışığı ile aydınlanıyorum. Çünkü ben bahşettiğin aydınlıkların kadar karanlığını da seviyorum. Karanlığında aydınlanmayı seviyorum. Karanlığımın, yarattığını aydınlatmasını seviyorum.

Can özde ise bende özde canım!
Söz yürekte ise bende sözde tamım. Sen onu yarattın bendeki seni arattın. Sen beni yarattın, ondaki beni arattın. İzin verdin onda öldüm. İzin ver onda dirileyim. Yarattığının başladığı yerde umutlarım…