Ama sen yoktun... Şiiri - Mehmet Tunçer

Aklımda hep aynı cevapsız soru.
Nasıl..
Ne yapıyordur acaba..
Balayları çoktan bitmiş
İlk kavgalarda başlamış
Sinir küpüdür şimdi…
Bilirim dört duvar sıkar onu.
Şiirden hiç vazgeçemez.
Silse de listesindeki tüm sanal dostlarını
Kan kasını birde ablasını
Öldürsen silmez…..
……ama MSN dede yok…
Benimkisi varsayım
Tabiî ki mutlu olsun isterim.
Aksi zaten ihanettir sevgiye…
Dün öylesine dolaşırken,
Bir şiir takıldı gözüme
Ablası yazmış sözde…
‘’Dün ansızın sönünce evimin ışıkları
Senli bir perde indi gözlerime
Hangi yöne baksam sen vardın
Duyduğum tüm sesler senin sesindi…
…..ama sen yoktun…
Kapı çaldı..Açtım.
Kırmızı bir gül vardı elinde
Rengin soluk dedi hasta mısın
Yok dedim başım döndü de.
Senin gibi,
Sigara yaktı yemek sonrası
Öksürdü..
İçme şu zıkkımı dedim
Gözlerim doluydu yanaklarım ıslandı
Neden diye sordu
Duman dedim sigara dumanı
Hem sonra ben.....
......alış kızım dumana deyipte.
Bir dolu nefes alıp bıraktı
Kalkıp masadan salona yürüdü
Sigara elinde,küllük yanında
Açtı televizyonu,uzandı koltuğa.
Bende gidip lavaboya açtım musluğu
Ağladım hıçkıra,hıçkıra…
Eh be koca adam
Bir alo de ne olursun diye mırıldandım.
Bir alo de..
Konuş masanda olur uzun,uzadıya
Bir alo de..Boğuluyorum…’’
İşte o zaman..Tamda o zaman
Seni aramak için uzansa da elim telefona..
Arayamam…
Unutmak zorundasın derim kendi,kendime
Zaten derim ne yaşadık ki
Neyimiz var ki yaşanan
Bizimkisi işte öylesine…
Bir sigara yakıp
Yarılanmış kadehimi dipleyip
Uzandım yatağıma
Gözlerim tavana asılı
Kala kaldım…