Ama Sen Yoksun Şiiri - Rukiye Aslan

Günler güz yaprakları birer birer dökülürken ayaklarımın dibine
Ben her gece karanlığa dikip gözlerimi
Senin aydınlığını bekliyorum
Ama sen yoksun...

Her sokak başında bir umut oluyorsun
Hızlı adımlarla ilerliyorum alacakaranlıklarda
Kalbimde sevdan gözlerimde hayalin
Her yere bakıyorum ama sen yoksun

Hayatın acımasız yüzünü senden sonra tanıdım
Teker teker yıkıldı üzerime hayallerim
Enkaz altında beni kurtaracak bir el aradım
Ama sen yoksun sevdiğim.

Her yağmurla birlikte hüzün yağardı bu kentin üzerine
Bulutlar yalnızlığımın habercisiydi sanki
Beni ıslatan yağmur olmadı sevdiğim
Ben senin hasretinle sırılsıklam bekledim...

Denizin sonsuz maviliğinde aradım seni
Kıyılada sabahladı gözlerim
Hep sensizliğe açılıyor gemiler
Beklemeğim an uğramadığım liman kalmadı

Amansız fırtınalar koptu sensiz körpe yüreğimde
Dalgalar dövdü hayallerimi,içimi birkez daha acıtta
Sığınacak liman yaslanacak bir omuz aradım
Ama sen yoktun

Sensiz karalıklardayım, sensiz üşüyor ellerim
Güneş misali karanlık dünyamı aydınlatmanı istedim
Bir nebzede olsa sıcak gülüşünle sonkez bana
Bende sevmiştim deseydin ya bu kadar acımazdı yüreğim sevdiğim...