Ama Sen Yoksun Şiiri - Nevzat Seçen

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
O mavi gözlerinle oydun
Gençlik parkını,
Üfürüklerin dalga oldu.
Tek tek ayak bastığın topraklarda
Akasyalar doğdu.
Şimdi onlar çiçeklendi,
Ama sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
Yok artık Çankaya yokuşunda,
Balam Türküleri.
Esmiyor artık Mamak yelleri.
Bir Ulus ki, görme gitsin,
Bir birine karışmış insan selleri.
İnsanlar mutlu,
İnsanlar şaşkın,senden yoksun,
Ama sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
Çıkışçıların önünde
Kaşık oynayan Seğmen’in yok artık.
Onlarda çekilmişler
Yani mahallenin beton kabına.
Yalnız yirmi dört Aralık’ta
Çıkıyorlar, sana koşmak için,
Kastamonu yollarına.
Ellerinde pankartlar, diller suskun,
Ama sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
Dikmen sırtlarında türkü söylerdin de,
Tüm vatan dinlerdi seni.
Çubuk barajına atınca ayağını,
Titrerdi seven insanların,
Eğilmek isterdi önünde de,
Olmaz. derdin.
Şimdi, yükseklerde geziyorlar,
Yumuşak yataklarda yatıyor insanlar.
Kıtlık yok ki batsın,
Yataklar da şaşkın,
Ama sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun
Ama sen yoksun.
Gözün hep uzaklardaydı,
Orada, Orman çiftliğinde.
Hayvan sevmekle başlar,
İnsanları sevmek derdin.
Traktöre önce sen geçerdin,
Ülkene bedel ödemek için.
Artık yok o verimli topraklar,
Taş olmuş, yollara etten duvar örülmüş.
Dağlar ara da vermiyor, yeller essin,
Esemiyor, onlarda suskun,
Çünkü sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
Bir rüzgar eserdi Hüseyin Gaziden.
İlikleri dondururdu.
Soludukça kuzey rüzgarını
Kalenin burçlarından,
Akciğerler bayram eder,yanaklara kan inerdi.
İnsanların, o vefalı dostların,
Bir tek sana koşardı sevmek için, sana.
Artık yavaş yavaş çıkılamıyor çamlı köşke,
İçinde yoksun artık.
Nöbette Mehmet’lerin yıllarca önünde,
Yüzünde gülücüklerde sen bir umuttun,
Şimdi asık suratlar nöbettekilerin
Çünkü sen yoksun.

Ankara’yı sen kurdun,
Ama sen yoksun.
Güneş de eskisi gibi doğmuyor,
Elmadağ’ından.
Eser de kalmadı seyrettiğin bağlardan.
Masum çığlıklar yükseliyor sokaklardan.
Bir başkaydı senin zamanında,
Dışkapı, Samanpazarı.
Arıyor ayak izlerini gözler,
Arıyor, şahin bakışlarını.
Çünkü sen Ankara’yı, Ankara yaptın,
Şimdi çok aranıyorsun;
Ama,
Sen yoksun.
12.02.2008 Nevzat Seçen