Ama Sen Yoksun Şiiri - Erhan Turan

Issız ve karanlık gecelerde,
Yalnızlığın prangalarına mahkûm olmuş ruhumla,
Her günün sabahında,
Belki bu sefer gelirsin diye,
Yolunu gözleyen gözlerimle,
Dermanı kalmamış dizlerimle,
Atakta durmanın mücadelesini veriyorum...
Ama sen yoksun, sensizliğin var.
Annem var yanımda, babam da;
Arkadaşlarım, dostlarım, ahbaplarım var...
Çocuklar var sokakları sesleriyle inleten,
İnsanlar var hem de yığınla,
Oradan oraya koşuşturan insanlar...
Kalabalıklar var, kulaklarımı patlatırcasına,
Adım atmakta zorlandığım,
Kendimi içinde kaybettiğim kalabalıklar...
Ama sen yoksun, sensizliğin var.
Bahar geldi bu şehre sevgili.
Sahiller cıvıl cıvıl her yer bahar korkusu.
Vapurların korna sesleri,
Martıların kanat çırpışları, karışmış birbirine,
Soğuk havaların rüzgârlarına...
Yapraklarını savurmuş ağaçlar,

Yeniden tomurcuk açıyor.
Baharı selamlıyorlar yeniden,
Rengârenk çiçekler, yapraklarını açmış,
Güneşin gülen yüzüne doğru bakıyorlar.
Ama sen yoksun, sensizliğin var...
Bağları çözülmek üzere,
Bitap düşmüş bedenimi,
Ayakta tutmaya çalışan dizlerimin.
Kopuyor tek tek tutunduğum dallar.
Gemisi batmak üzere olan,
Acemi kaptan gibi biçare,
Dev dalgalara kayıtsız,
Geleceğe dair her şey anlamsız...
Korkuyorum, bu şehrin karanlık sokaklarında,
Kaybolmuş bir çocuk gibi...
Ama sen yoksun, sensizliğin var.
Şimdi sana sesleniyorum sevgili!
Olur da yüreğinde sevgiye zerre yer kalmışsa,
Olur da eğer bir gün gelirsen...
Ve beni eskisi gibi göremezsen,
Ya da hiç bulamazsan,
Aramaya kalkışma sakın bıraktığın yerde.
Beni dağların puslu yamaçlarında ara...
Bahara uçan kuşların kanatlarında,

Kapkara bulutların yağmur damlalarında,
Bir şarkının nakaratında,
Bir şiirin mısrasında,
Ya da bir romanın mutsuz biten sonunda ara...
Belki o zaman, belki o zaman bulursun beni.
Çünkü sen yoksun, sensizliğin var...