Ama Gitmeliydim Şiiri - Nurcan Bingöl

O gün ayrılırken yanından kalbim acıdı
gözlerimiz buğuluyken sözler bir türlü dile gelmedi
düğümlendi kelimeler boğazıma söylemek mümkün olmadı
kaçmak kurtuluştu o an senden
alışıyordu gözlerim sana bakmaya
yüreğim sıcaklığındaki kuytulara
içimi titreten o sözlerine bağlanıyordum istemsizce
kal gitme diyordu kalbim
ama gitmeliydim
ellerine bile dokunmadan hemde
deyse tenin tenime tutuşacaktım
ya şimdi gidecektim ya aşkının esiri olmayı seçecektim
mantığım söz geçirebilmeliydi kalbime
yetmezdi senle olmak yetmeyecekti de
kalsam bir daha terkedemeyecektim asla
mecburdum buna
canımı bıraksamda ardımda gitmeliydim
kaçmalıydım tutsağın olmadan
korkum bağlanmaktandı kokuna
nefes alamazdım yanımda olmazsan alışınca
bu yüzden bırakta hemen gideyim
ayrılık tek çare sebepler hep bahane
göz göre göre atılamam ateşlere
aklıma uyup gittiğim an kalbim sızım sızım sızlıyorken daha
adımlarım beni sana yöneltiyordu hala
bahaneler üzülmeme engel değildi
ben gittimde sen bitmedin içimde
terketmedin yüreğimi
gittim neye yaradı sanki unutulmuyosun işte
ben aklıma uydum aşktan kaçtım ya
keşke ah keşke!
Of neyse...........