Bir çocuk gördüm, sanki hayal meyal,
Elinde bir poşet anlayamadığım sarılıkta,
Büzmüş poşetin ağzını, dayamış burnuna,
Sanki sarhoş, sanki kendini yetirmiş...
Kalabalığın arasında ayağında delik pabuç.
Parmakları donmuş, mosmor, burnu kırmızı.
Üzerindeki eşyalar emaneten alınmış,
Rengi mengi yok perişan olmuş...
Gözlerindeki bakış ürkütüyor beni.
Ne olduğunu anlayamadığım bir ifade.
Buz gibi yakıyor, deliyor içimi.
Yaklaşmasını istemediğim bakışlar...
Kim bu insanlar, kim bu yaratıklar,
Nasıl oluyor böyle sorumsuz bir ana-baba
Neyi, kimi neden getiriyorsun ki bu dünyaya
Bakacak neyin var, sahip çık onlara...
Metro çıkışı, tren binişi dinlemeden
Saldırıyorlar baylara, bayanlara
İnsanlar, alışmışlar bu durumlara
Dönüp bakmıyorlar bile etraflarına...
Yanımdan geçene bir bak hele
Nasılda sarılmış eliyle çantasına
Koyuvermiş kendini, hayatın pisliğine
Kaçıyor ondan, bundan, kendinden
Bir lokantanın önüne çöküvermiş
Biri kız, biri oğlan, iki ufaklık
Niyetleri besbelli acındırmak kendilerini
Bu gece almak ordan rızklarını...
Bir cami avlusunda toplanan bebeler
Açmış ellerini dua eder gibi
Bekliyorlar birkaç kuruş para
Bu muydu bizim geleceğimiz,,,
Bu muydu….
Kayıt Tarihi : 19.2.2005 16:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
