Ama Dokunamıyorum..* Şiiri - İsa Yılmaz

onu sevdiğim saatlerde
su gibi sessiz oluyorum sadece
ateş gibi kavruluyorum oysa
yangınlar etrafımı sardığında
beni serinletecek bir okyanus biliyorum
ama dokunamıyorum

içimden çıkıp gittiğini görüyorum
her an biraz daha uzaklaşıyor
her adımda biraz daha yok oluyor
koşmak istiyorum, nefessiz kalırcasına
tükenircesine koşmak istiyorum
yarışmak istiyorum aşk celladıyla
zamanın ardına geçmek
ve ona varmak istiyorum
bazen her şeye rağmen varıyorum da yanına
ter kan içinde dalıyorum gözlerinin içine
ama dokunamıyorum

varlığının acı verdiği o saatlerde
uzak çok uzak oluyor
aslında tam da karşımda duruyor
yaklaştıkça ötelere gidiyor sanki
dokunamıyorum

onun haberi yok hiçbir şeyden
gözlerinde ıslaklık görürüm bazen
ağlamaklı olur mesafeler daralıyorken
nedendir bu yaşlı gözler, bilmiyorum
fısıldasam aşkımı neler olur, bilmiyorum
desem ki, ey içimden çıkıp da giden
ruhlar yaratılırken yanı başımda olan
uğrunda ölümlere vardığım sevgilim
desem ki seni çok ama çok seviyorum
dilimin ucuna kadar gelen aşkıma
dokunamıyorum

onu sevdiğim saatlerde
su gibi sessiz oluyorum sadece
ateş gibi kavruluyorum oysa
yangınlar etrafımı sardığında
beni serinletecek bir okyanus biliyorum
ama dokunamıyorum

bir avuntum var sadece
diyorum ki kendi kendime
mutluluk, bensiz olmaksa eğer
ortada aşk yokmuş meğer
sevse zaten, önce o söyler
biliyorum onu unutamayacağımı
çünkü, unutkanlık anlarına
dokunamıyorum…