Ama Ben Yokum Şiiri - Sadi Atay

Şu hırka benim;
Her bir ilmeği, anamın emeği.
Şu baston benim;
Bedenimin yoldaşı... Ruhumun desteği.
Hissediyorum, içeride kokum...
Ama ben yokum.

Masada,
Defterim, kalemim kucak kucağa,
Ayrılmaz ikili...
İki vefalı sevgili.
Elimin sıcaklığı üzerlerinde hala,
Henüz bir şeyler yazmışım belli.
Şu koltuğum;
Oturduğum.
Şu da kitabım;
Son okuduğum.
Ama ben yokum.

Dışarıda,
Camdan içeriyi süzen,
Şu gözü yaşlı kadın,
Benim umudum.

Odada,
Şarkı söyleyen, raks eden,
Şu gül yüzlü kadın,
Benim mutluluğum.

Kapıda,
Sinsi sinsi bekleyen,
Şu eli bıçaklı kadın,
Benim korkum.

Hepsi burada;
Bütün varım, bütün yokum...
Hepsi burada;
Umudum, mutluluğum, korkum...
Ama ben yokum.

Bir çocuk;
Beti benzi solmuş...
Yatıyor yatakta ağlayarak.
Bir çocuk;
Yüzü al al olmuş....
Oynuyor oyuncakla şen şakrak.
Bir çocuk;
Koltuk değneğine tutunmuş...
Yürümeye çalışıyor, topallayarak.
Ve bir çocuk;
Kitapların arasına oturmuş...
Okumakta... Herşeyi unutarak.

Tanıdım!
Benim şiirlerim bunlar;
Biri diğerine benzemez.
Tanıdım!
Benim çocuklarım bunlar;
Biri diğerini bilmez.
Şiirlerim; benim çocuğum...
Ama ben yokum.

Bu evde,
Görüyorum;
Her köşeyi, her odayı...
Bu evde,
Duyuyorum;
Her tıkırtıyı,her sedayı...
Bu evde,
Biliyorum;
Her eğimi, her detayı...
Bu evde,
Benim parçalarım, benim canlarım...
Bu evde,
Bir sürü ben varım.

Bu evde,
Belli ki; ben pek çok-um.
Ama ben yokum.

31.03.1996