Âmâ Aşık Şiiri - Hasan İsmail

Fakat bilir misin Müzeyyen, ulaşmak imkansız iken sana
Uzaktan bakmak öylece, sanki bir yetim sanki bir kimsesizce edasıyla
Bi’ gün dahi olsa görememek seni, yazılmışsa alnımın yazısına
İmtihanım olmasın, sensizlik soğutur en sıcak cehennem katını da

Fakat Müzeyyen hani -olmaz da- olur da bir gün,
Çehren neşe saçarken rastgele denk gelirse gözlerime
Bil ki ırak kuytu bir köşede hiç gelmeyeceğin yolları gözlüyorum,
Belki de ölmüşüm, bir dolu gam ile sedasız uyuyorum

Sen olsan Müzeyyen, hak verir misin bu garip hale
Hiç görmemiş, hiç duymamış da, kalbim çarpmış ihtimale
Belki demiş hani ay olsam koşsam tan vaktine,
Tutulduğum an’ı değişmem, akıp giden hiçbi’ saniyeye

Ancak ben inanıyorum Müzeyyen,
Kader dediğin iki dudak arasında bir kelam
Naçizane fikrim eminim bi’ gün aramızda doğacak selam,
İşte o gündür ki inanıyorum konuşmasa da yeşerecek, bir kalpte iki insan.