Ama Şiiri - Jozefo Karenin

Boş caddede yürürken ufukta yalnızca beyaz buhar görülür,
Bu geceden kalma şafaktan sonranın sabahı,
Saramago'nın beyaz körlüğünü andırır,
Ama şüphesiz denemez şüpheli olan grimsi beyazlığa.

Porthos'un aptallığı, Porthos'un düşünememesi,
Porthos'ın ölümü, Porthos'un et kokan cesedi,
Bu beyaz buhar, buhar değilde bombanın dumanı mı yoksa?
Ama kim patlatır ki, şafaktan sonraki bir sabahta?

İçimde bir korku zerreciği belirince,
Hızla koşmaya başlamak gelir içimden,
Adımlarım sıklaşıyor, koşmaya üşenirken,
Ama koşmak istemeyişim korkumdan değil, isteksizliğimden.

Bende isterdim ölmek,
Kendi yöntemlerimle,
Acı olsun istemem, derimin altında, organlarımda,
Ama bilemem ki ölümden sonraki karanlığı.

Neyse ki dostumu görüyorum şimdi,
Beyaz buharı delerken,
Meğersem başından beri olduğum yerde dikiliymişim,
Ama ne gelen dostum ne de konumum gerçek.